Nino rookte niet, dronk nooit teveel, gebruikte zelden drugs en zijn cv was indrukwekkend. Hij was eigenaar van een superleuk bedrijf dat unieke producten op de markt bracht die iedereen nodig had en reed in een fantastische auto. Nino was een factor van betekenis op vrijwel alle platformen, zowel digitaal als analoog.
Nino at uitsluitend maaltijden die hij zelf had bereid van biologische ingrediënten. Hij had een uitstekende fysiek en een prachtige bos haar op zijn hoofd, was lief voor dieren, speelde graag spellen, las kranten en boeken uit binnen- en buitenland – zowel romans als non-fictie – wist enorm veel over design en moderne kunst, was op de hoogte van wat er speelde in de politiek op lokaal-, regionaal-, provinciaal-, landelijk- en internationaal niveau, zorgde goed voor zichzelf en de mensen om hem heen, hield van zijn ouders, zijn broer, zijn zussen en zijn vrienden, veroorzaakte geen overlast, liet anderen netjes uitpraten, hield van kamperen, logeren in hotels en weekendjes weg, was gek op duurlopen en lange wandelingen, sprak 7 talen vloeiend en drie wat minder vloeiend, was oprichter en voorzitter van een club voor succesvolle ondernemers die de beste intenties hadden met een hele hoop dingen, poetste minimaal twee keer per dag zijn tanden, had geen last van kwaaltjes, overdadig eelt op de voeten, pijntjes of geurtjes, kleedde zich netjes en niet te opvallend maar ook niet te onopvallend, droeg iedere dag schone sokken, onderbroek en ondershirt, was sowieso erg netjes op zichzelf en zijn beeldschone huis stond in een prima buurt.
Nino was hip, maar ook authentiek en geloofwaardig. Nino had alles. Bijna alles.
Het enige dat hij niet had, was een persoon die bij het krieken van de dag tegen hem zei hoe geweldig hij was.
Dus zei het tegen zichzelf.
Iedere ochtend, in de spiegel van de badkamer.
‘Nino, je bent geweldig. Ik en alle anderen houden onmetelijk veel van je.’
Dat werkte eigenlijk net zo goed en het gaf een stuk minder gezeur.