God belde.
Of ik het scheppingsverhaal wat compacter en geloofwaardiger wilde maken.
Het was het jaar 2020 en de Heer herkende de wereld die Hij had geschapen niet meer, wat naar Zijn mening kwam doordat De Bijbel niet op het beeldscherm van een telefoon paste.
Mensen waren ongeduldig worden.
Hun zieltjes haakten af nog voordat ze waren gewonnen.
En dat was een groot probleem.
Ik hoorde Hem.
Ik zei: ‘Dat is goed, God. Weet je wat? Ik neem meteen de hele Bijbel onder handen. Twee testamenten? Sowieso een beetje over the top, toch?’
‘Ik geef je carte blanche.’
‘Weet je dat zeker?’
‘Ja. Een voorwaarde.’
‘Dat ik van de openingszin afblijf?’
‘Hoe weet je dat?’
‘Omdat God voorspelbaar is en de mens vooral niet moet vergeten wie al dat moois heeft gemaakt?’
‘Hahaha’, bulderde God, waardoor de speaker in mijn iPhone het bijna begaf.
Toen Hij was uitgebulderd, zei hij: ‘Goed, mijn zoon. Ga heen en herschrijf dat gedrocht!’
En aldus geschiedde…
In het begin schiep God de hemel en de Aarde.
Toen hij daarmee klaar was, creëerde Hij Adam, min of meer naar zijn eigen voorbeeld.
Adam deed een poosje wat God van hem wilde, maar begon zich allengs te verzetten.
Adam was een vrije geest en vertikte het een marionet te zijn.
Op zeker moment dacht hij: ‘Godallemachtig.’
En liet zich steriliseren.